Όπως είναι γνωστό η σχέση της μητέρας με το μωρό της και ειδικά κατά τη βρεφική ηλικία (μέχρι τα 2 χρόνια) και η ποιότητα της μεταξύ τους συνύπαρξης είναι τόσο σημαντικά που δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι στιγματίζει δια βίου την ψυχική και συναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού.
Στην ευαίσθητη αυτή βρεφική ηλικία η επιβίωση του βρέφους εξαρτάται από την σχέση του με αυτό που ονομάζουμε «πρωτοπαθές αντικείμενο αγάπης». Το άτομο δηλαδή, που το φροντίζει, που είναι η μητέρα. Η συναισθηματική σύνδεση της μητέρας με το παιδί γνωστή ως δεσμός θα πρέπει να διαμορφωθεί με ασφάλεια και εμπιστοσύνη όσον αφορά τη μεταξύ τους σχέση. Αυτή λοιπόν η προσκόλληση και ο δεσμός της μητέρας με το παιδί που χτίζεται και στιγματίζει οριστικά την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού διαμορφώνεται κυρίως μέχρι την ηλικία των 2 ως 3 ετών. Η σχέση της μητέρας με το παιδί είναι τόσο σημαντική με αποτέλεσμα ως η πρώτη διαπροσωπική σχέση που διαμορφώνει το άτομο να καθορίζει και να έχει επιπτώσεις στην περαιτέρω συναισθηματική και κοινωνική του ανάπτυξη. Από την άλλη η ανταπόκριση της μητέρας στα καλέσματα του παιδιού της (φαγητό, αγκαλιά, οπτική και συναισθηματική επαφή) είναι το βασικό συστατικό της ανάπτυξης αυτού του ασφαλούς δεσμού που αναφέρθηκε παραπάνω ούτως ώστε να νιώθει το βρέφος ασφαλές, ήρεμο και προστατευμένο. Η διατάραξη αυτής της σχέσης και αυτού του δεσμού για τον οποιονδήποτε λόγο δημιουργεί ανασφαλές δεσμό μεταξύ μητέρας και παιδιού. Στη περίπτωση αυτή το βρέφος δε θεωρεί τη μητέρα του ως πρόσωπο που προσφέρει σταθερή φροντίδα ασφάλεια και στο οποίο δε μπορεί να βασιστεί. Ως αποτέλεσμα πολύ πιθανόν να επηρεαστούν και οι μετέπειτα σχέσεις του και η κοινωνική του ανάπτυξη. Εκτός της μητέρας όμως το παιδί για την ισορροπημένη ανάπτυξή του θα πρέπει να έρχεται σε τακτική επαφή και με σημαντικούς άλλους ανθρώπους της ζωής του όπως ο πατέρας και άλλοι οικείοι ώστε να δημιουργήσει και μαζί τους όσο το δυνατό ασφαλέστερο δεσμό.
Εν κατακλείδι, εκτιμάται ότι στην ευαίσθητη αυτή ηλικία το παιδί θα βίωνε τον οποιονδήποτε αποχωρισμό από τη μητέρα και τη μη ανταπόκρισή της στα ερεθίσματα και τις ανάγκες του ως εξαιρετικά απειλητικό με επιβαρυντικά αποτελέσματα στην ψυχοσυνασθηματική του εξέλιξη. Επομένως συνίσταται να μη διαταραχτεί η ρουτίνα και η ηρεμία του βρέφους αν δε συντρέχει λόγος αδυναμίας παροχής φροντίδας από τη μητέρα.